Köçəri və oturaq xalqlar arasında minilliklər boyu formalaşmış zəngin və çoxşaxəli türk mədəniyyəti təbiətlə dərin bağlılığı və azadlıq istəyini əks etdirən əfsanələrlə, qəhrəmanlıq dastanları və böyük nailiyyətlərlə zəngindir.

Fhnews.az xəbər verir ki, türk mədəniyyətinin parlaq nümunələrindən biri də türk xalqlarının həyat tərzi və inancları haqqında mühüm məlumat mənbəyi kimi xidmət edən balballar - qədim daş heykəllərdir. Balballar şaquli daş abidələrdir ki, onlar adətən minimalist, eskizli üz cizgiləri, təqribi konturlu gözləri, burnu və ağzı olan, bəzən əlində qılınc və ya kasa kimi simvolik əşyalar tutan antropomorfik fiqurları təsvir edir. Balbalların hündürlüyü 1-4 metrə çatır, çəkisi bəzən bir neçə tona çatır. Onlar çox vaxt döyüşçüləri, nadir hallarda isə qadınları təsvir edir. Balbalın hazırlandığı materiallar boz, ağ və sarı qumdaşı, ağ və ya qabıqlı əhəngdaşı, bəzən isə qranit olub. Bu daş abidələrin tarixi çox uzaq keçmişə gedib çıxır.

“Balbal” sözünə (“balbal daş”, “oğul daş”, “baba daş”) Orxon-Yenisey daşüstü yazılarında rast gəlinir. Bu kəlmənin etimologiyasının mənbəyi türkmənşəli “balbal”, yəni “ata-baba” sözüdür.

Balballar çöllərin hündür yerlərində, kurqanlarda, bəzən də onlar üçün xüsusi tikilmiş, bəzi hallarda daşla hasarlanmış ziyarətgahlarda qoyulurdu. Adətən bu daş heykəllər şərqə baxırdı. Bəzən onlar, məsələn, Qırğızıstan, Qazaxıstan, Tıva və Monqolustanda olduğu kimi, kurqan yaxınlığında bir zəncirdə quraşdırılırdı. Bilge Kağan və Kül-Tegin kimi böyük sərkərdələr üçün belə zəncirlər 300-350 balbaldan ibarət olub və uzunluğu 2-3 kilometrə çata bilərdi.

Balballara, həmçinin Rusiyanın çöl zonasında, Cənubi Sibirdə, Ukraynanın şərqində, Almaniyada, Orta Asiyada və Monqolustanda rast gəlinir. Tipik olaraq, bu heykəllərin tarixi onların təsvir etdiyi silah, dəbilqə və zərgərlik növləri ilə müəyyən olunur. Onlar ayrı-ayrı bölgələrdə müxtəlif dövrlərə aiddir. Balbalların tarixi Altay və Tıvada eramızdan əvvəl II əsrə və eramızın VIII əsrinə, Orta Asiyada VI-IX əsrlərə qədər gedib çıxır.

Balballardan tarixçilər və səyyahlar tez-tez bəhs edirdilər. Qədim dövrlərdə Rusiyada daş heykəllər büt adlanırdı. “İqor polku haqqında dastan” “Tmutarakan bütü”ndən bəhs edir. Sibir türkləri tərəfindən hazırlanmış Orxon-Yenisey runik yazılarında balballardan - əcdadları təsvir edən daş heykəllərdən xəbər verilir.

XII əsrin dahi Azərbaycan şairi Nizami Gəncəvi əsərlərində “daş qadınlar”dan bəhs edilir, kumanların daş bütlərə ianə verməsi haqqında misralar yer alır.

Tarixçi Dmitri Yavornitskinin sayəsində onun diqqətlə qeyd etdiyi balballarla bağlı əfsanələr qorunub saxlanılıb. Qədim inanclara görə, daş qadınlar bir vaxtlar nəhəng qəhrəmanlar olublar. Bir gün günəşə qəzəblənərək ona tüpürməyə başladılar, bunun üçün hansısa mistik qüvvə onları daşa çevirdi. Ancaq bəzən canlanır və günahkarlarını cəzalandırırlar. İnsanlar yerlərindən götürülən “daş qadınların” özbaşına qayıdacağına inanırdılar. Maraqlıdır ki, bütün əfsanələrdə daş bütdə olan bir növ həyat qüvvəsi haqqında fikir var.

XX əsrin əvvəllərində rus şair və yazıçıları dəfələrlə "daş qadın" obrazına müraciət ediblər. Belə ki, Remizovun “Daş qadın” hekayəsində büt qəhrəmanlar, Alaley və Leylaya bir əfsanə danışır. Əfsanə quraqlıq zamanı kəndlilərin “daş qadınların” qarşısında dua etməsindən bəhs edir.

Roma Papasının səfirindən başqa bir qeyd tapırıq. Vilyam de Rubruk 1253-cü ildə Qıpçaq çölünü gəzərək, qıpçaqların böyük təpələrə necə qum tökdükləri və onların üzərində heykəllər ucaltdıqlarını, üzü şərqə baxaraq əllərində bir qab tutduqlarını müşahidə edib. 1594-cü ildə kazakların yanına gələn alman səfiri E.Lassota “Dnepr tatar sahilində” kurqanların və ya qəbirlərin üzərində iyirmidən çox daş heykəl gördüyü barədə qeydlər qələmə alıb.

XVIII əsrdən etibarən "daş qadınların" öyrənilməsinə maraq artdı. Akademiklər P. Pallas, İ. İ. Lepexin, V. F. Zuev, A. A. Qatsuk və bir çox başqaları heykəllər haqqında yazıblar. 1851-ci ildə Rusiya Daxili İşlər Nazirliyinin idarəsinin əməkdaşı Piskaryov daş heykəllərin yerləşdiyi yerlərin ilk xəritəsini tərtib edib. Balbalları A. X. Marqulan, L. R. Kızlyasov, S. Q. Klyaştornı, V. D. Kubarev kimi arxeoloqlar tədqiq ediblər. Erkən daş heykəllərin bolluğu və müxtəlifliyi 1960-cı illərdə onların təsnifatını zəruri edib, həmçinin onların ikonoqrafik və semantik mənasının izahları ortaya çıxıb.

İlk balballar yöndəmsiz və primitiv idi və insan simasının kobud təsviri olan sadə daş sütun formasında olub. Sonradan bacarıqlar artıb və “daş qadınlar” təkmilləşib. Kişilər və qadınlar ayaq üstə və ya oturmuş vəziyyətdə, həmişə əlləri eyni vəziyyətdə, bəzən də kasa ilə təsvir edilib. Dəqiq və dolğun təsvirlər sayəsində biz qədim türklərin geyimlərini, zinət əşyalarını, silahlarını, maddi və mənəvi həyatını təsəvvür edə bilirik.

Balbalların yonulması səbəbləri ilə bağlı bir çox versiyalar mövcuddur. Daşdan oyulmuş bu heykəllərin sitayiş edilən əcdadların təsvirlərini əks etdirdiyi güman edilir. Arxeoloqlar L.R.Kızlyasov və G.A Fyodorov-Davıdov bir çox etnoqrafik və arxeoloji məlumatlara əsasən mərhum əcdadın bir ziyafətdə iştirakı üçün bir kasa ilə “daş qadınlar” hazırladığını yazırdı. Balballar əcdadlara və ruhlara hörmət mərasimlərində də iştirak edirdilər. Bu heykəllərin ətrafına toplaşan tayfalar ölənlərin xatirəsinə həsr olunmuş ayinlər və bayramlar keçirir və yüksək ruhlara müraciətlər edirdilər. Qədim türklər inanırdılar ki, şaman ölmüş şəxsin ruhunu müvəqqəti olaraq öz dəfnində iştirak edə bilmək üçün heykəlciklə əhatə edə bilər.

Bir çox alimlər qeyd edirlər ki, bu daş mühafizəçilər təkcə xatirə obyektləri deyil, həm də müqəddəs funksiyaları yerinə yetirirdilər. Balbalların əraziləri qoruya və qəbilələri şər ruhlardan qoruya biləcəyinə inanılırdı. Bütlərə təbiətin dirçəlməsinə, yerin münbitliyinə və cəmiyyətin uğuruna təsir edə biləcək güc verilmişdi. Bəzi araşdırmalara görə, kişi balbal ali tanrı Tenqri (“mavi səma”) rəmzi idi. O, döyüşçülərə güc verirdi və atanı – tayfanın himayədarını təcəssüm etdirdi. Qadın – Umay və ya arvad-torpaq isə məhsuldarlığa cavabdeh idi.

Başqa bir versiyaya görə, “balbal” qəhrəman döyüşçünün əlinə keçən və qalibə axirətdə xidmət etmək üçün müəyyən ayinlə dəfn edilən düşməni təsvir edirdi. Öldürülən düşmənin ruhunun ölmüş döyüşçüyə verilməsi mərasimi də balbalın qoyulması ilə müşayiət olunurdu. Balballarda bəzən məğlub olmuş liderlərin adları da qeyd olunurdu. Məsələn, Bilge Kağanın Kül Teginin xatirəsinə ucaltdığı məşhur kitabədə Baz-Kağanın adı çəkilir: “Atam Kağanın (Elteriş) şərəfinə Baz-Kağan balbal kimi (daş zəncirinin) başına qoyulub”.

Burada balbalların ölən döyüşçülərin ruhunu qoruması və axirətdə onların keşikçisi kimi xidmət etməsi versiyasını qeyd etmək vacibdir. Beləliklə, balballar köçəri icmaların mənəvi və ictimai həyatında mərkəzi elementlərə çevrildilər.

Alimlər hesab edirlər ki, uzun cərgələrdə düzülmüş və ya tək duran balballar həm də yol göstərir və köçərilər üçün bir növ yol nişanı rolunu oynayır, onlara geniş və çox vaxt monoton çöllərdə hərəkət etməyə kömək edir. Bu, 1627-ci il tarixli “Böyük Çertyoj Kitabı”nda təsdiqlənir, burada kurqanlarda və ya sadəcə çöldə quraşdırılmış və göstərici kimi xidmət edən bələdçinin daş fiqurları qeyd olunur. Eyni mənbədə “daş qadınlar” mühafizə yollarının son nöqtələrinin təyini kimi də qeyd olunur: kazak kəndliləri “daş qadınların” yanında xüsusi taxta izlər (“yol xatirələri”) basdırırdı və marşrutun sonuna çatdıqlarını sübut etmək üçün düşərgəyə qədər gətirir, daş heykəlin yanında növbəti gözətçi üçün nişanları qoyurdular.

Bəzən alimlər balbalların yanında skelet tapırlar və insanların qurban kəsilməsi ehtimalını da istisna etmirlər. Folklor kolleksiyalarında isə ibadət ayininin təsvirləri qorunub saxlanılıb. Belə ki, balbalın çiyninə bir tikə çörək qoyub, ayağına taxıl səpib baş əydilər.

Azərbaycan ərazisində tarix elmində “daş baba” və ya “daş ata” kimi tanınan daş heykəllər vardır. Orta əsrlərdə Azərbaycan ərazisində “baba” adlanan əcdadların daş fiqurları müxtəlif tayfa yaşayış məskənlərinin sərhədlərini bildirən nişanə rolunu oynayırdı. Balballara Qarabağın hər yerində çoxlu sayda rast gəlinir ki, bu da bu yerlərin dərin mədəni və tarixi əhəmiyyətindən xəbər verir. Azərbaycanlı arxeoloqlar Qarabağda 19 daş heykəl qeydə alıblar. Bu abidələr Mollalar, Şəfibəyli, Suma, Güllücə (Ağdam rayonu), Şatırlı (Bərdə rayonu), Canyataq (Ağdərə rayonu), Seysulan (Tərtər rayonu) kəndləri yaxınlığında aşkar edilib. Bu heykəllərdən yeddisi Canyataq kəndi yaxınlığında tapılıb. Canyataq heykəllərindən biri Bakıya gətirilib və hazırda Qız qalasının yanında açıq səma altındadır.

Balballar, ehtimal ki, VIII əsrə aiddir. Onlar Qazax ərazisində də aşkar edilib. Azərbaycanın Şamaxı rayonunun Çıraqlı kəndindən tapılan və eramızdan əvvəl III əsrə - eramızın II əsrinə aid daş heykəllər xüsusilə diqqəti cəlb edir. Həmçinin Ağdamda Azərbaycan xalqının irsi olan və alimlərin eramızdan əvvəl I minilliyə aid etdikləri mədəniyyət abidələri də var. Hazırda Azərbaycan Tarixi Muzeyində, Şamaxı Tarix-Diyarşünaslıq Muzeyində, Astara Tarix-Diyarşünaslıq Muzeyinin kolleksiyasında saxlanılan balbalları qeyd etmək vacibdir. Onların hamısı həmin rayonların qədim tarixinə mühüm sübutdur.

Azərbaycan ərazisindən tapılan daş heykəllər kifayət qədər maraqlıdır. Əsasən geniş, düz üzləri olan fiqurlar lakonikdir, lakin təfərrüatları yoxdur. Onların görünüşü yüksək stilizə edilmiş və şərti, tez-tez bir az yuvarlaq bir forma və minimal detallara malikdir. Üzlər iri, eskiz xüsusiyyətləri ilə təsvir edilib: iri gözlər, geniş burunlar və təxmini müəyyən edilmiş ağızlar. Bəzi balballarda qollar gövdənin qarşısına qoyulur və əllər qılınc tutur.

Böyük türk tarixinin səssiz keşikçiləri olan balballar qədim və möhtəşəm dövrlərin, habelə onların özlərini yaradan insanların xatirəsini daşımaqda davam edir. Balbalların tapılması və onların öyrənilməsi qədim türklərin məişətinin mədəni və dini tərəflərini, habelə onların təbiətlə və bir-biri ilə qarşılıqlı əlaqəsinin xüsusiyyətlərini anlamağa şərait yaradır. Bu bütlər dünya mədəni irsinin mühüm tərkib hissəsidir və keçmişlə müasir dövr, yerlə göy, insanla ruh arasında əbədi əlaqənin rəmzidir. Balballara qayğı göstərmək, onları qorumaq bizə bu abidələri nəinki gələcək nəsillər üçün qoruyub saxlamağa, həm də öz kökümüzü, tariximizi daha yaxşı anlamağa imkan verəcək.